Ostry paraliż pszczół
Ostry paraliż pszczół jest wywoływany przez wirusa ABPV (dawniej APV). Choroba została odkryta przypadkowo przy okazji prac badawczych nad chronicznym paraliżem pszczół. Wirus występował często u pszczół dorosłych, nie powodując objawów ani śmierci. Zakażenie stało się śmiertelne wraz z upowszechnieniem się u pszczół roztocza Varroa destructor.
Objawy ostrego paraliżu pszczól nie są na ogół dostrzegane w pasiece. Pszczoły bardzo szybko zamierają. Infekcja rozwija się jesienią lub na początku zimy. Najczęściej uwagę pszczelarza zwraca duża ilość martwych pszczół przed wylotkiem lub na dennicy. Jeżeli jest na tyle ciepło, że pszczoły wykonują normalne loty, mogą one ginąć w terenie. Rodziny słabną bardzo szybko. W ulu pozostają wówczas plastry z niewielką ilością pszczół, matką i resztką czerwiu oraz z pokarmem. Przy silnym zakażeniu może dochodzić do zamierania czerwiu niezasklepionego ale z reguły jest on szybko usuwany przez pszczoły.
Wirus ostrego paraliżu pszczół przenoszony jest drogą pokarmową z mleczkiem pszczelim oraz pyłkiem zwilżonym wydzieliną gruczołów ślinowych zakażonych pszczół. Zakażone w ten sposób larwy zamierają licznie przed zasklepieniem a te, które przetrwały stają się nosicielami.
Inną drogą zakażenia jest warroza, która odżywiając się hemolimfą pszczół i czerwiu, przenosi wirusa z osobników zakażonych na niezakażonych. Ponadto roztocze przyczynia się do rozwoju infekcji u pszczół przez obniżenie ich odporności na skutek pobierania białek z wypijaną hemolimfą.
Właściwie powinno się mówić raczej o zapobieganiu niż zwalczaniu. Zapobieganie ginięciu pszczół możliwe jest przez zabiegi skierowane na tępienie roztoczy Varroa destructor.
Inne choroby i czynniki chorobotwórcze o podobnych objawach
- nosemoza typu C;
- zatrucie pszczół – martwe pszczoły przed ulem;
- zespół objawów CDS lub CCD (zjawiska masowego ginięcia pszczół) – ginięcie pszczół jesienią poza ulem w wynikiem czego w ulu pozostaje garstka pszczół z matką, czerwiem i zapasem pokarmu.